Emancipatie is het streven naar een volwaardige plaats in de samenleving vanuit een achtergestelde positie. Het gaat hierbij om het hebben van gelijke rechten, maar ook gelijke kansen of mogelijkheden.

Mensen met autisme hebben, in ieder geval op papier, gelijke rechten als mensen zonder autisme. Dit is geregeld in diverse wet- en regelgeving, waaronder het ‘VN-verdrag Handicap’ en de ‘Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte’.

In de praktijk bevinden veel mensen met autisme zich in een achtergestelde positie, en ervaren zij belemmeringen bij het volwaardig meedoen aan de samenleving. Veel volwassenen met autisme hebben (grote) moeite met het vinden en behouden van passende zorg, onderwijs, werk of woning. Hoewel er tegenwoordig meer (media-)aandacht is voor autisme en de diversiteit van het autismespectrum, is er nog steeds sprake van stereotype beeldvorming en stigmatisering. En hoewel er volop gesproken wordt over de participatiesamenleving en inclusieve samenleving, worden veel mensen met autisme sociaal (nog) niet geaccepteerd, hooguit getolereerd.

In dit hoofdstuk in het boek ‘Behandeling van volwassenen met een autismespectrumstoornis 2‘ beschrijven we enkele fases in het emancipatieproces van mensen met autisme.